Reactie op de weblog van Rick & Dominique
Wanneer wij op deze weblog aankwamen, zagen we meteen al
dat het wel een goede weblog zou zijn. Ze hebben een goed
inleidend verhaaltje en verder is de site ook heel duidelijk, we konden namelijk alles makkelijk vinden.
Het ziet er verzorgd en netjes uit met allemaal leuke en passende
plaatjes.
Kijkend naar de inhoud hebben ze allebei duidelijk hun short stories
en hun poems beschreven. Dit hebben ze allebei wel op een andere
manier ingedeeld, maar qua duidelijkheid maakt het geen verschil.
ze hebben zich goed aan de opdracht gehouden en wat ons betreft
ontbreekt er niks.
Kortom, het ziet er leuk uit, het is duidelijk en dit maakt het leuk
om de weblog te bekijken.
Good job!
Wednesday, November 7, 2007
Reactie op de weblog van Thomas & Toby
Thomas & Toby's weblog.
Wij vinden deze weblog heel speciaal! Er is vooral veel tijd gestoken in het uiterlijk van de site.
Onze complimenten! Een chatroom, muziek, alles erop en eraan!
Je kan zien dat de jongens het heel leuk vinden om dit te doen, want de site straalt helemaal.
Nu over de inhoud. De site is nog niet helemaal af, maar wel in grote lijnen. Omdat er nog (bijna) geen meningen zijn gegeven over de poems, slaan we deze nou over. De short stories hebben ze heel uitgebreid omschreven. Alles staat er in: plot, scene, characters, noem maar op! Ook hun mening is uitgebreid. Vooral Death By Scrabble en There's a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella lijken ons heeel speciaal! We zullen deze dan ook zeker een keer gaan lezen. Het maakt ons zo enthousiast, omdat Toby & Thomas leuke woorden gebruiken. Zo hebben zij zeker onze intresses gewekt!
Al met al vinden wij deze weblog goed gelukt! De weblog ziet er super verzorgd uit en de inhoud is ook op niveau. Ze kunnen trots zijn!
Wij vinden deze weblog heel speciaal! Er is vooral veel tijd gestoken in het uiterlijk van de site.
Onze complimenten! Een chatroom, muziek, alles erop en eraan!
Je kan zien dat de jongens het heel leuk vinden om dit te doen, want de site straalt helemaal.
Nu over de inhoud. De site is nog niet helemaal af, maar wel in grote lijnen. Omdat er nog (bijna) geen meningen zijn gegeven over de poems, slaan we deze nou over. De short stories hebben ze heel uitgebreid omschreven. Alles staat er in: plot, scene, characters, noem maar op! Ook hun mening is uitgebreid. Vooral Death By Scrabble en There's a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella lijken ons heeel speciaal! We zullen deze dan ook zeker een keer gaan lezen. Het maakt ons zo enthousiast, omdat Toby & Thomas leuke woorden gebruiken. Zo hebben zij zeker onze intresses gewekt!
Al met al vinden wij deze weblog goed gelukt! De weblog ziet er super verzorgd uit en de inhoud is ook op niveau. Ze kunnen trots zijn!
Friday, November 2, 2007
Peerless Flats. Rosa
1. Beschrijvingsopdracht:
- Esther Freud, Peerless Flats, Wolters-Noordhoff, Groningen 2003. Serie: Lijsters Nr.
- Ik heb voor dit boek gekozen, omdat de tekst op de achterkant mij erg aansprak. Het bleek over een meisje van mijn leeftijd te gaan die een beetje in de problemen komt en dat sprak mij wel erg aan. Ik had het gevoel dat ik me wel in dit verhaal zou kunnen inleven.
- Het verhaal gaat over een meisje, Lisa, van 16 jaar. Lisa is in haar leven al heel veel verhuisd maar nu woont ze met haar moeder Marguerite en broertje Max in Peerless Flats in Londen. Dat is maar een heel klein appartement met één slaapkamer, een woonkamer en een keuken. De moeder van Lisa is dan ook heel het boekje door op zoek naar een beter huis. Lisa zit op een theaterschool maar ze doet daar niet heel erg haar best. Lisa wil heel graag op haar zus lijken. Ze wil ook drugs gebruiken en altijd en overal te laat komen, maar dat lukt haar niet helemaal. Op een keer wordt ze uitgenodigd om een weekendje bij haar vriendin Sarah te komen logeren. Daar gebruiken ze veel drugs en Lisa gaat met Sarah’s broer, Tom, naar bed. Dit wil ze eigenlijk niet, maar ze wil alleen dat iemand om haar geeft. Als Lisa weer thuis is gaat ze met Ruby naar een kroeg. In de kroeg ontmoet ze Quentin, een jongen van een jaar of 20. Quentin en Lisa spreken af om de volgende week samen naar de bioscoop te gaan. Vanaf toen speelde Quentin een grote rol in het leven van Lisa. Als zij een avond bij hem is loopt ze weg. Ruby is ondertussen opgenomen in een afkickcentrum. Als Lisa een keer terugkomt uit het ziekenhuis mist ze de trein en komt ze Quentin weer tegen. Ze gaat weer met hem mee naar huis. Als ze de volgende morgen weer thuiskomt is haar moeder ook boos dat ze weer weggelopen was. Toen Lisa zich een keer niet lekker voelde ging ze naar de dokter. Daar werd ze doorverwezen naar een acupuncturist. Ruby is ondertussen ontslagen uit het afkickcentrum en verhuisd naar Argentinië, omdat ze daar een goede baan kan krijgen. Als Lisa dan erg ziek wordt gaat ze met haar vader naar de dokter, die haar weer doorverwijst. Uiteindelijk komen ze erachter dat Lisa een heel gevoelig lichaam heeft en dat betekend dus dat ze moet stoppen met roken etc. Ook moet ze meer gaan eten. Ondertussen heeft ze ook al lang niets meer van Quentin gehoord. Als Lisa op het eind een keer thuiskomt van school, blijkt dat haar moeder een groter appartement heeft gevonden waar ze voor altijd kunnen blijven wonen.
- Onderwerp:
Ik vind dit onderwerp erg interessant, omdat het in het dagelijkse leven echt gebeurd. Ik kan me goed inleven in Lisa, omdat elk kind wat een moeilijke thuissituatie heeft, tegenover veel verleidingen komt te staan. En veel mensen kiezen dan te verkeerde weg, jammer genoeg.
Over dit onderwerp denk ik wel is na. Ik heb door dit boek niet een andere visie op het onderwerp gekregen, want in het boek staat gewoon beschreven hoe het in het echte leven ook gaat.
Gebeurtenissen:
Ik vind dat de gebeurtenissen logisch uit elkaar voortvloeien en veel samenhang vertonen. Als eenmaal het balletje rolt (slechte thuissituatie, een persoon in je leven wie je als voorbeeld ziet, is aan de drugs) dan is er een grote kans dat het steeds slechter en slechter met je gaat.
Ik heb wel vaker films gezien met dit als onderwerp. Ik vind de films meestal nog net iets beter, omdat ze dan ook echt kan zien wat de personages doen. En hoe ze handelen. Maar een groot voordeel van een boek is, dat je veel meer de gedachtes leest, terwijl je bij een film meestal alleen de daden ziet.
Personages:
In dit boek vind ik de personages herkenbaar en ‘levensecht’. Het leven wat Lisa leeft komt vaker door dan iedereen denkt. Iemand met een slechte thuissituatie gaat vaak de verkeerde kant op, en raakt verslaafd aan drugs, alcohol en andere dingen.
Iedereen denkt altijd over een persoon zoals Lisa dat ze verkeerde keuzes heeft gemaakt. En natuurlijk heeft ze dat ook gedaan, dat zal ze zelf ook wel zo vinden. Maar ik ben van mening, dat je pas mag oordelen als je zelf in haar schoenen hebt gestaan. Ze had al geen makkelijk leven, en dan doe je sneller van deze dingen.
Opbouw:
Ik vind het verhaal redelijk spannend, omdat er heel veel gebeurd. Ze raakt aan de drugs, haar zus moet afkicken, het hele gebeuren met Quentin en ga zo maar door. Je raakt helemaal in het verhaal als je het leest.
Het boek boeide me ook meteen vanaf bladzijde 1. Ik vind dit gewoon een interessant onderwerp, en de schrijfster beschrijft het gewoon heel goed en mooi. Je kan je er echt in inleven.
Taalgebruik:
Het taalgebruik in dit boek vind ik niet erg moeilijk. Soms heb ik het woordenboek moeten pakken voor een woord wat ik niet kon opmaken uit de tekst. Maar dat is bij iedereen wel voorgekomen denk ik. Ik vond het een goede combinatie van moeilijke woorden en vlot doorlezen.
De tekst leverde geen problemen op door veel ingewikkelde beeldspraken, symbolische verwijzingen of ‘duister’ taalgebruik. Ik denk dat als deze er wel veel inzaten, dat ik het snel had opgegeven, omdat een beeldspraak bijvoorbeeld niet in een woordenboek stond. Maar gelukkig was dit dus niet het geval.
2. Verdiepingsopdracht:
· Dit boek sloot redelijk goed aan bij mijn verwachtingen. Toen ik de achterflap las, had ik natuurlijk al een redelijk beeld over waar het verhaal over ging. Hierdoor kreeg ik verschillende verwachtingen. Ik verwachtte bijvoorbeeld dat Lisa de verkeerde beslissingen zou maken wat betreft drugs en in de liefde. Dit is ook uitgekomen. Quentin bijvoorbeeld, was niet goed voor haar. Hij deed het voornamelijk voor de seks en Lisa juist omdat ze het gevoel wilde dat iemand om haar gaf, van haar hield. Bij de drugs ging het hetzelfde. Ik verwachtte al dat Lisa ook drugs ging gebruiken, omdat iemand belangrijks in haar leven dit ook deed. Dit was uiteindelijk dus haar zus en ook haar vriendinnen.
- Omdat mijn verwachtingen waren uitgekomen, is mijn mening over dit boek zeer positief. Daar ligt dus zeker een verband. Omdat ik een aantal dingen ging verwachten toen ik de achterflap las, en die uiteindelijk ook uitkwamen, vond ik het natuurlijk leuk. Anders koos ik dit boek niet.
3. Evaluatie:
- Over het algemeen was het dus wel een leuk boek. Het bleek dus inderdaad over een meisje van mijn eigen leeftijd te gaan en dat was wel leuk. Voor de rest waren alle gebeurtenissen ook leuk en herkenbaar. Er gebeurde elke keer iets nieuws waardoor het niet saai werd. Ook kwam het op het einde allemaal weer goed en dat vind ik altijd wel een voordeel.
- De verdiepingsopdracht vond ik ook wel leuk om te doen. Je gaat bij deze opdracht beter nadenken over alles wat Lisa mee heeft gemaakt. Door hierover na te denken snap je ook een beetje waarom Lisa deze beslissingen allemaal heeft gemaakt. Zo snap je haar standpunt dus beter. Door middel van de verdiepingsopdracht kijk je dus veel ‘dieper’ in het boekje dan normaal. Normaal lees je namelijk alleen maar een beetje oppervlakkig.
Beneath the Skin van Nicci French
Rosa de Jong
1a
Nicci Gerrard and Sean French, Beneath the skin, Penguin books, 2000.
1b
Ik heb voor dit boek gekozen, omdat ik nog nooit een boek van Nicci French heb gelezen. Ik heb hier wel veel goede verhalen over gehoord van familieleden en vrienden, dus bij deze greep ik mijn kans!
1c
Het boek is verdeeld in drie delen, maar het is wel een verhaal. Het verhaal gaat over drie vrouwen die via brieven bedreigd met de dood.
Het eerste deel heet Zoë: Zij word bekend via iets dat op straat is gebeurd, ze heeft een man met een watermeloen tegen gehouden die een vrouw wou overvallen. Daardoor staat ze in alle kranten. Wanneer ze thuis komt ligt er een brief voor haar. Ze leest de brief en schrikt wel een beetje, er staat in dat iemand haar zal vermoorden en dat diegene haar in de gaten zal houden. Haar vriend zegt dat ze aangifte moet doen bij de politie maar zij vindt dat maar onzin. Uiteindelijk doet ze het toch om haar vriend gerust te stellen. De politie neemt haar niet echt serieus, ze krijgen wel vaker dat soort meldingen die o.a. door vrienden worden gestuurd als grap. Na een poosje ontving ze steeds meer brieven. Ze ging die tijd veel om met Fred, haar vrienden (wat vooral Freds vrienden zijn) en een jongen genaamd Morris Burnside. Na een poosje begint ze bang te worden van de brieven, de persoon komt zelfs in haar appartement. Vanaf dat moment neemt de politie de zaak iets serieuzer. Ze wordt bewaakt. Na een poosje trekt Zoë bij een vriendin in en wil even naar huis om wat spullen op te halen. Ze gaat alleen naar boven maar komt uiteindelijk nooit terug. Ze is daar vermoord.
Het tweede deel heet Jennifer: Deze vrouw is getrouwd en heeft drie kinderen. Ze hebben een nieuw huis gekocht maar dat wordt nog helemaal verbouwd. Na een poosje krijgt Jennifer dreigbrieven. Ook zij doet aangifte. Haar man is steeds vaker van huis en ze probeert het hem te vertellen maar hij neemt het niet al te serieus. Ook bij haar komt er bewaking in het huis, de verbouwers moeten allemaal weg omdat die het onderzoek staken naar de dader. Met haar zoontje gaat het ook niet al te best. Hij heeft niet heel veel vrienden en gaat alleen maar om met een of andere “Hack”. Zo wordt hij genoemd. Als Link (politieagent) op een gegeven moment vraagt of ze het huis mogen door zoeken naar aanwijzingen dat haar man misschien de brieven schrijft, gaat zij die avond eerst een keertje door het huis. Ze kijkt in de werkkamer van haar man, waar ze eigenlijk niet mag komen. Ze vindt een pistool en liefdesbrieven van een kennis van hun. Clive (haar man) blijkt een relatie te hebben met een kennis. Ze vond al dat ze zo lief tegen elkaar deden. Inmiddels was haar man opgepakt wegens verdenking op de moord van Zoë, omdat het hangertje van Jennifer bij Zoë in de flat werd gevonden. Als ze het na een poosje even niet ziet zitten, besluit ze op vakantie te gaan. Ze gaat naar huis om haar spullen te pakken en ondertussen krijgt ze veel telefoontjes. Een telefoontje is van een vriend van haar zoon (Hack), en hij vraagt of hij een spel mag brengen voor haar zoon Joshua. Ze zei dat het goed was, maar dat hij wel moest opschieten. Toen ze klaar was met inpakken en de taxi bijna voor stond, kwam Hack binnen en vermoordde haar.
Deel drie heet Nadia: Nadia is een entertainer op kinderfeestjes. Clowns, goocheltrucs alles hoort erbij. Ze heeft het net uitgemaakt met haar vriend. Ze is een grote sloddervos maar als ze op een avond eindelijk haar rekeningen een keer wil betalen, slaat haar computer vast. Ze herinnerde zich dat ze laatst een kaartje had gekregen van iemand voor al je computerproblemen. Die jongen komt langs en kijkt haar op een aparte manier aan en wil gelijk met haar uit maar ze reageert er niet op. Een paar dagen later krijgt Nadia ook een dreigbrief. Ze moet van haar partner, Zach de entertainer, de politie bellen. Ze nemen het gelijk hartstikke serieus en Nadia weet niet hoe ze hier op moet reageren. Ze krijgt bewaking en wordt ondervraagd. Maar Nadia snapt niet waarom ze het zo serieus nemen. Tussen de rechercheur en Nadia bloeide een spanning op waarop ze met elkaar naar bed gingen. Dit kwam een paar keer voor, terwijl rechercheur Cameron Stadler getrouwd is. Als ze op een kinderfeestje is kwam ze een jongetje tegen en Nadia zei: Ga maar lekker weer naar je mammie, waarop hij antwoorde dat hij die niet meer heeft, want ze is vermoord. Nadia schrok hier heel erg van en is gaan praten met de oppasser van Chris. Zo is ze erachter gekomen dat er al twee andere vrouwen vermoord waren die ook bedreigd werden. Ze is naar Cameron gegaan en heeft om alle documenten gevraagd. Ze mocht er eigenlijk niet inkijken maar bedreigde hem met het feit dat ze anders bekend zou maken dat ze met hem naar bed was geweest. Ze krijgt bijna alle documenten. Hier wordt ze niet veel wijzer van. Ze ontvangt ondertussen nog steeds brieven maar die worden voor haar onderschept door de politie. Omdat Nadia wil weten wie nou echt de moordenaar is, en natuurlijk zelf niet vermoord wil worden, gaat ze naar Fred (de vriend van Zoë). Daar wordt ze niet veel wijzer van. Ook bezoekt ze Louise, een vriendin van Zoë. Ze gaat het appartement van Zoë bekijken met Louise. Ook hier wordt ze niet veel wijzer van.
Later denkt Nadia het te weten: De enige schakel tussen deze drie dames, is Morris. Alleen hij kent ze alle drie! Nadia meldt het meteen bij de politie, maar deze komt er al snel achter dat hij het niet kan zijn, omdat hij er niet was toen Zoë werd vermoord. Morris en Joshua komen steeds vaker langs bij Nadia en eten gezellig mee of computeren wat. Op een gegeven moment kan Morris Nadia er van overtuigen, dat de enige schakel tussen hen juist de politie is! Nadia gelooft het meteen en vertrouwd de politie steeds minder en Morris steeds meer. Op een dag belt Morris dat ze meteen naar hem moet komen, omdat het dringend is. Ze sluit weg bij Cameron, die buiten de supermarkt staat te wachten als zij boodschappen doet. Maar als Nadia bij Morris is, krijgt ze een ingeving. Ze vraagt of hij even thee wilt zetten en ze doorzoekt meteen de kamer. Ze vindt daar o.a. foto’s van hem en Fred. Hij moet dus wel de moordenaar zijn. Als Morris terugkomt, gooit ze de thee in zijn gezicht en slaat ze met een strijkijzer een aantal keer op zijn knie. Ze belt de politie en die komt meteen.
Uiteindelijk blijkt dat Fred Zoë heeft vermoord. Morris had wel de dreigbrieven geschreven naar haar, maar Fred was boos, omdat ze hem had gedumpt. Daarna had Morris dreigbrieven naar Jennifer gestuurd en haar uiteindelijk ook op een gruweljike manier vermoord.
2
Omdat er meerde hoofdpersonen in dit boek zijn, heb ik er eentje uitgekozen. Dit is de persoon die het meeste indruk op mij heeft gemaakt.
Ik heb dus gekozen voor Nadia.
Hallo Nadia,
Ik wil je vertellen hoeveel bewondering ik voor je heb. Hoe jij hebt gehandeld in deze gruwelijke situatie vind ik zo knap! Je bent zo dapper geweest. De andere dames hebben de ernst van de situatie niet gezien en hebben juist tegengewerkt. Jij niet! Jij hebt het heft in eigen handen genomen en zelf flink bezig geweest. Je had misschien wel net zoveel angst, maar je hebt hier een positieve draai aan gegeven. Je hebt geprobeerd om niet stil in een hoekje te gaan zitten, maar juist de dader te vinden. En je ziet het, het is gelukt! Je hebt je veilige leventje weer terug en dat komt alleen maar door jezelf. Je mag trots zijn op jezelf.
Natuurlijk heb ook jij je dieptepunten gekend. Maar dat mag ook. Een mens is en blijft een wezen met vele gevoelens. En het is dan ook logisch dat je soms gewoon in je bedje kroop en alleen maar ging huilen. Maar je bent zo sterk geweest dat je weer kon opstaan en er weer tegen aan kon. Dat kan je van de andere dames in dezelfde situatie niet zeggen.
En ook al was het een domme zet om naar bed te gaan met Cameron, toch heb je hier je voordeel uit gehaald. Je was op dat moment kwetsbaar en zwak, maar je zette hem onder druk en kreeg zo de waarheid naar boven. Ik heb hier veel respect voor. Ik kan ook alleen maar hopen dat ik ook zo reageer als ik een soort gelijke situatie terecht komt. Hopelijk is dat nooit natuurlijk, maar stel dat. Veel mensen zullen zich alleen maar bang en verloren voelen. Alsof ze al bijna dood zijn. Maar jij niet! Jij hebt zo veel levenslust, dat je voor je leven vocht.
Als ik dan toch een kleine vorm van kritiek moet geven, is dat je je misschien een beetje makkelijk laat overhalen. Dat is ook wel logisch als je in zo’n situatie zit, maar ik denk dat je niet zo sterk had moeten luisteren naar Morris. Ook al was hij een aantrekkelijke en charmante man, toch had je naar je eerste gevoel moeten luisteren, denk ik. Maar zoals ik al zei, het valt je zeker te niet verwijten! In zo’n situatie geloof je al snel wat je wilt geloven, gewoon omdat dat vaak het makkelijkste is.
Nadia, wat ik duidelijk wil maken is dat ik veel respect heb voor jouw manier van handelen in deze situatie. En het enige wat ik mag hopen, is dat alle mensen in zo’n zelfde soort situatie hetzelfde durven handelen als jij!
3a
Na het lezen van het boek heb ik een positief eindoordeel gekregen. Ik had wel al wat verwacht van dit verhaal, maar ik heb het boek zo snel als ik kon uitgelezen. Ik vond het heel spannend, omdat je goed wordt mee genomen. Bij de eerste moord weet je helemaal niks van de moordenaar, bij de tweede moord weet je al wie het is en bij de derde persoon (Nadia) wil je haar zo graag helpen, maar dat gaat niet. Het lijkt bijna mis te gaan, maar gelukkig loopt het goed af. Ik vind deze formule echt heel goed bij het boek passen. Ook maakt het het verhaal heel spannend.
Het is een heel realistisch verhaal en daar hou ik van. Het zou zo echt kunnen gebeuren. De personen zijn heel echt, de politie is echt en de fouten die de politie maakt zijn ook heel echt. Dat zet je toch wel aan het denken. Je kan bij alles wel de politie bellen, en ik vind ook wel dat je dat moet doen, maar het wil niet zeggen dat je politie ook altijd de oplossing weet. Ik vind dat de schrijvers dit heel goed beschrijven.
3b
Het uitvoeren van de verdiepingsopdracht vond ik heel goed gaan. Toen ik een hoofdpersoon moest kiezen, wist ik meteen dat ik Nadia zou gaan kiezen. Zij heeft het meeste indruk op mij achter gelaten en dat was dan ook het makkelijkste te verwoorden.
3c
Aan de verdieping vond ik eigenlijk helemaal niks verwarrend. Toen ik de opdracht las, dacht ik wel dat het lastig zou gaan worden. Maar toen ik eenmaal begon, verliep het eigenlijk heel goed. Ik ben ook tevreden over het resultaat.
Thursday, November 1, 2007
Eye of the Storm van Jack Higgins
Eye of the storm
Rosa de Jong
Beschrijvingsopdracht
A) Complete titelbeschrijving
Jack Higgins, Eye of the storm, London 1993 (tweede druk)
B) Korte motivatie boekkeuze
Toen we de opdracht kregen om voor het vak engels een boek te gaan lezen, ben ik direct naar de bibliotheek gegaan. Ik ben iemand die vaak naar titels kijkt, spreken ze me aan of niet? Eye of the storm was een titel die me absoluut aansprak, het klonk als spanning. Na de achterkant gelezen te hebben was ik ervan overtuigd; dit wordt het boek wat ik ga lezen. Het leek vol spanning te zitten, iets wat ik wel leuk vind!!
C) Korte weergave van de inhoud
Het boek draait om eigenlijk om één ding. Op de eerste pagina wordt verteld over een “terroristische” aanslag, 7 februari 1991. Deze aanval was bedoeld voor Downing Street 10, waar op dat moment het oorlogskabinet (het boek speelt zich af in de Golfoorlog) vergaderde. Deze zaak is tot nu toe onopgelost. Aan het eind van de eerste pagina staat dan: “Perhaps, it went something like this…”.
De hoofdpersoon in het boek is Sean Dillon, beroepsterrorist. Hij heeft voor de ETA, de IRA en verschillende anderen terroristische groepen gewerkt. In 20 jaar is hij nog nooit opgepakt, hij heeft nog nooit in een gevangenis gezeten; hij is de beste van allemaal.
De Golfoorlog tegen Irak is begonnen. Saddam Houssein wil aan de wereld laten zien dat hij alles en iedereen aankan en geeft zijn assistent de opdracht om iemand te zoeken die de wereld kan laten schrikken. Al snel komen ze bij de hoofdpersoon terecht; Sean Dillon. Sean Dillon heeft als eerste plan om Margaret Thatcher (toen een belangrijke politicus in Engeland, op internet had ik opgezocht dat ze toen geen premier meer was) te vermoorden, omdat Sean in Parijs is op dat moment en Margaret Thatcher ook in Parijs verblijft. Hij zoekt zijn eigen hulpjes uit, maar als ze horen met wat een voor een plan hij bezig is, schakelen ze de Engelse overheid in. Het plan van Sean wat zo mooi leek, was mislukt. De Engelse overheid, politie en andere antiterroristische organisaties krijgen steeds meer het idee dat Sean Dillon met iets “groots” bezig is. En dat is hij ook. De enige man die Sean Dillon kan uitschakelen is Martin Brosnan. Zijn persoonlijke wraakgevoelens zijn groot.
Dan komt Tommie McGuire in het spel, hij is iemand die wel wat van Sean Dillon weet en dit verteld aan Martin Brosnan. De enige oplossing voor Sean Dillon was dan ook om naar Dublin te gaan en Tommie McGuire te doden. Tommie McGuire stond immers zijn grote plannen in de weg.
Sean Dillon was bijna klaar voor zijn aanval op “Het oorlogskabinet” (War Cabinet). Fahy, een goede vriend van Sean, wilde echter nog iets aan de granaten verbeteren, zodat ze effectiever zouden zijn. Een aantal dagen daarna begon hij de aanval, maar het werd een mislukking. De leden van het oorlogskabinet waren niet geraakt en dáár waren dus ook geen doden gevallen. Dillon ging dan ook snel weg met het vliegtuig op weg naar Saint-Denis (Frankrijk). Voordat hij op het vliegtuig stapt, is daar ineens het hulpje van Saddam Houssein die hem om onbekende redenen dood wil hebben. Niet Sean Dillon maar het hulpje zal sterven in dit vuurgevecht. In Saint-Denis bereiden Martin Brosnan en zijn mannen de landing van Sean voor. Zodra hij uit het vliegtuig komt barst het vuurgevecht los. Sean Dillon lijkt omgekomen te zijn na twee schoten in het hart. Martin Brosnan en zijn mannen zijn snel weg, ze zijn nu immers bang dat ze gepakt worden door de Franse politie. Misschien hadden ze eerst moeten controleren of Sean Dillon wel echt dood was, want door zijn kogelvrije pak, kan hij rustig naar de aankomsthal lopen en daarna de wijde wereld in rijden als een doodgewone toerist, alsof er niets gebeurd is.
Verdiepingsopdracht
Voor dat ik dit boek ging lezen had ik een aantal verwachtingen. Ik had als belangrijkste verwachting natuurlijk dat het spannend zou worden, maar ook dat het een verhaal zou zijn vol met actie en veel terroristische aanslagen. Het liefste lees ik ook boeken vol met spanning en avontuur. De verwachtingen bij dit boek komen dus niet zomaar ergens vandaan. En ook nadat ik de achterkant had gelezen was het mij wel duidelijk dat het vol spanning zat. Je bent het hele verhaal op zoek naar antwoorden op open plekken, die in het verhaal ontstaan. De spanning drijft je om verder te lezen.
De meeste verwachtingen zijn uitgekomen. Het was inderdaad een boek vol spanning waarin je werd gedwongen verder te lezen, omdat je antwoord wilde op de vragen die waren ontstaan. Je bleef lezen om er een antwoord op te krijgen, wat uiteindelijk ook was gelukt. Sommige stukken in het boek waren langdradig, maar daar gaf ik dan niet veel om, omdat ik wist dat daarna misschien wel het antwoord op een aantal vragen kwam. Mijn verwachtingen van spanning klopte dus wel. Iets wat eigenlijk ook heel simpel lijkt.
De ruimte roept spanning op. Omdat het in een oorlog is en omdat het echt is gebeurd, maakt het spannend en interessanter. Dat is ook de functie van de ruimte. Het thema is het verklaren van de aanval bij het Briste Kabinet van de Oorlog op 7-2-1991.
Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller. Dat is handig bij dit boek, omdat je zo meerdere gedachtes kan lezen van verschillende personages. Daardoor kan je je beter identificeren met de personages. Ook al doen ze verkeerde dingen, je snapt ze toch op de een of andere manier.
Evaluatie
Mijn eindoordeel over dit boek, Eye of the storm, is zeer zeker positief. Ik heb al vaak verteld in dit verslag maar het is gewoon een spannend boek, vanwege alle open plekken die het verhaal spannend maken. Je wilt en blíjft ook doorlezen. In het boek staan wel een aantal moeilijke woorden, maar naarmate je verder in het verhaal komt, ga je makkelijker lezen en kun je woorden afleiden uit de context. Om het maar eens kort samen te vatten: Een mooi, spannend en boeiend boek!
Met het uitvoeren van de verdiepingsopdracht had ik absoluut geen problemen! Ik had de eerste twee stipjes uitgekozen en deze uitvoerig beschreven. Dat was voor mij geen probleem. Er was dus ook niks onduidelijks, verwarrends, of moelijks aan de verdieping.
Rosa de Jong
Beschrijvingsopdracht
A) Complete titelbeschrijving
Jack Higgins, Eye of the storm, London 1993 (tweede druk)
B) Korte motivatie boekkeuze
Toen we de opdracht kregen om voor het vak engels een boek te gaan lezen, ben ik direct naar de bibliotheek gegaan. Ik ben iemand die vaak naar titels kijkt, spreken ze me aan of niet? Eye of the storm was een titel die me absoluut aansprak, het klonk als spanning. Na de achterkant gelezen te hebben was ik ervan overtuigd; dit wordt het boek wat ik ga lezen. Het leek vol spanning te zitten, iets wat ik wel leuk vind!!
C) Korte weergave van de inhoud
Het boek draait om eigenlijk om één ding. Op de eerste pagina wordt verteld over een “terroristische” aanslag, 7 februari 1991. Deze aanval was bedoeld voor Downing Street 10, waar op dat moment het oorlogskabinet (het boek speelt zich af in de Golfoorlog) vergaderde. Deze zaak is tot nu toe onopgelost. Aan het eind van de eerste pagina staat dan: “Perhaps, it went something like this…”.
De hoofdpersoon in het boek is Sean Dillon, beroepsterrorist. Hij heeft voor de ETA, de IRA en verschillende anderen terroristische groepen gewerkt. In 20 jaar is hij nog nooit opgepakt, hij heeft nog nooit in een gevangenis gezeten; hij is de beste van allemaal.
De Golfoorlog tegen Irak is begonnen. Saddam Houssein wil aan de wereld laten zien dat hij alles en iedereen aankan en geeft zijn assistent de opdracht om iemand te zoeken die de wereld kan laten schrikken. Al snel komen ze bij de hoofdpersoon terecht; Sean Dillon. Sean Dillon heeft als eerste plan om Margaret Thatcher (toen een belangrijke politicus in Engeland, op internet had ik opgezocht dat ze toen geen premier meer was) te vermoorden, omdat Sean in Parijs is op dat moment en Margaret Thatcher ook in Parijs verblijft. Hij zoekt zijn eigen hulpjes uit, maar als ze horen met wat een voor een plan hij bezig is, schakelen ze de Engelse overheid in. Het plan van Sean wat zo mooi leek, was mislukt. De Engelse overheid, politie en andere antiterroristische organisaties krijgen steeds meer het idee dat Sean Dillon met iets “groots” bezig is. En dat is hij ook. De enige man die Sean Dillon kan uitschakelen is Martin Brosnan. Zijn persoonlijke wraakgevoelens zijn groot.
Dan komt Tommie McGuire in het spel, hij is iemand die wel wat van Sean Dillon weet en dit verteld aan Martin Brosnan. De enige oplossing voor Sean Dillon was dan ook om naar Dublin te gaan en Tommie McGuire te doden. Tommie McGuire stond immers zijn grote plannen in de weg.
Sean Dillon was bijna klaar voor zijn aanval op “Het oorlogskabinet” (War Cabinet). Fahy, een goede vriend van Sean, wilde echter nog iets aan de granaten verbeteren, zodat ze effectiever zouden zijn. Een aantal dagen daarna begon hij de aanval, maar het werd een mislukking. De leden van het oorlogskabinet waren niet geraakt en dáár waren dus ook geen doden gevallen. Dillon ging dan ook snel weg met het vliegtuig op weg naar Saint-Denis (Frankrijk). Voordat hij op het vliegtuig stapt, is daar ineens het hulpje van Saddam Houssein die hem om onbekende redenen dood wil hebben. Niet Sean Dillon maar het hulpje zal sterven in dit vuurgevecht. In Saint-Denis bereiden Martin Brosnan en zijn mannen de landing van Sean voor. Zodra hij uit het vliegtuig komt barst het vuurgevecht los. Sean Dillon lijkt omgekomen te zijn na twee schoten in het hart. Martin Brosnan en zijn mannen zijn snel weg, ze zijn nu immers bang dat ze gepakt worden door de Franse politie. Misschien hadden ze eerst moeten controleren of Sean Dillon wel echt dood was, want door zijn kogelvrije pak, kan hij rustig naar de aankomsthal lopen en daarna de wijde wereld in rijden als een doodgewone toerist, alsof er niets gebeurd is.
Verdiepingsopdracht
Voor dat ik dit boek ging lezen had ik een aantal verwachtingen. Ik had als belangrijkste verwachting natuurlijk dat het spannend zou worden, maar ook dat het een verhaal zou zijn vol met actie en veel terroristische aanslagen. Het liefste lees ik ook boeken vol met spanning en avontuur. De verwachtingen bij dit boek komen dus niet zomaar ergens vandaan. En ook nadat ik de achterkant had gelezen was het mij wel duidelijk dat het vol spanning zat. Je bent het hele verhaal op zoek naar antwoorden op open plekken, die in het verhaal ontstaan. De spanning drijft je om verder te lezen.
De meeste verwachtingen zijn uitgekomen. Het was inderdaad een boek vol spanning waarin je werd gedwongen verder te lezen, omdat je antwoord wilde op de vragen die waren ontstaan. Je bleef lezen om er een antwoord op te krijgen, wat uiteindelijk ook was gelukt. Sommige stukken in het boek waren langdradig, maar daar gaf ik dan niet veel om, omdat ik wist dat daarna misschien wel het antwoord op een aantal vragen kwam. Mijn verwachtingen van spanning klopte dus wel. Iets wat eigenlijk ook heel simpel lijkt.
De ruimte roept spanning op. Omdat het in een oorlog is en omdat het echt is gebeurd, maakt het spannend en interessanter. Dat is ook de functie van de ruimte. Het thema is het verklaren van de aanval bij het Briste Kabinet van de Oorlog op 7-2-1991.
Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller. Dat is handig bij dit boek, omdat je zo meerdere gedachtes kan lezen van verschillende personages. Daardoor kan je je beter identificeren met de personages. Ook al doen ze verkeerde dingen, je snapt ze toch op de een of andere manier.
Evaluatie
Mijn eindoordeel over dit boek, Eye of the storm, is zeer zeker positief. Ik heb al vaak verteld in dit verslag maar het is gewoon een spannend boek, vanwege alle open plekken die het verhaal spannend maken. Je wilt en blíjft ook doorlezen. In het boek staan wel een aantal moeilijke woorden, maar naarmate je verder in het verhaal komt, ga je makkelijker lezen en kun je woorden afleiden uit de context. Om het maar eens kort samen te vatten: Een mooi, spannend en boeiend boek!
Met het uitvoeren van de verdiepingsopdracht had ik absoluut geen problemen! Ik had de eerste twee stipjes uitgekozen en deze uitvoerig beschreven. Dat was voor mij geen probleem. Er was dus ook niks onduidelijks, verwarrends, of moelijks aan de verdieping.
The singing lessons; a short story by Katherin Mansfield
Katherine Mansfield
The Singing Lesson
With despair - cold, sharp despair - buried deep in her heart like a wicked knife, Miss Meadows, in cap and gown and carrying a little baton, trod the cold corridors that led to the music hall. Girls of all ages, rosy from the air, and bubbling over with that gleeful excitement that comes from running to school on a fine autumn morning, hurried, skipped, fluttered by; from the hollow class-rooms came a quick drumming of voices; a bell rang; a voice like a bird cried, "Muriel." And then there came from the staircase a tremendous knock-knock-knocking. Some one had dropped her dumbbells. The Science Mistress stopped Miss Meadows. "Good mor-ning," she cried, in her sweet, affected drawl. "Isn't it cold? It might be win-ter." Miss Meadows, hugging the knife, stared in hatred at the Science Mistress. Everything about her was sweet, pale, like honey. You wold not have been surprised to see a bee caught in the tangles of that yellow hair. "It is rather sharp," said Miss Meadows, grimly. The other smiled her sugary smile. "You look fro-zen," said she. Her blue eyes opened wide; there came a mocking light in them. (Had she noticed anything?) "Oh, not quite as bad as that," said Miss Meadows, and she gave the Science Mistress, in exchange for her smile, a quick grimace and passed on ... Forms Four, Five, and Six were assembled in the music hall. The noise was deafening. On the platform, by the piano, stood Mary Beazley, Miss Meadows' favourite, who played accompaniments. She was turning the music stool. When she saw Miss Meadows she gave a loud, warning "Sh-sh! girls!" and Miss Meadows, her hands thrust in her sleeves, the baton under her arm, strode down the centre aisle, mounted the steps, turned sharply, seized the brass music stand, planted it in front of her, and gave two sharp taps with her baton for silence. "Silence, please! Immediately!" and, looking at nobody, her glance swept over that sea of coloured flannel blouses, with bobbing pink faces and hands, quivering butterfly hair-bows, and music-books outspread. She knew perfectly well what they were thinking. "Meady is in a wax." Well, let them think it! Her eyelids quivered; she tossed her head, defying them. What could the thoughts of those creatures matter to some one who stood there bleeding to death, pierced to the heart, to the heart, by such a letter -
< 2 > ... "I feel more and more strongly that our marriage would be a mistake. Not that I do not love you. I love you as much as it is possible for me to love any woman, but, truth to tell, I have come to the conclusion that I am not a marrying man, and the idea of settling down fills me with nothing but--" and the word "disgust" was scratched out lightly and "regret" written over the top. Basil! Miss Meadows stalked over to the piano. And Mary Beazley, who was waiting for this moment, bent forward; her curls fell over her cheeks while she breathed, "Good morning, Miss Meadows," and she motioned towards rather than handed to her mistress a beautiful yellow chrysanthemum. This little ritual of the flower had been gone through for ages and ages, quite a term and a half. It was as much part of the lesson as opening the piano. But this morning, instead of taking it up, instead of tucking it into her belt while she leant over Mary and said, "Thank you, Mary. How very nice! Turn to page thirty-two," what was Mary's horror when Miss Meadows totally ignored the chrysanthemum, made no reply to her greeting, but said in a voice of ice, "Page fourteen, please, and mark the accents well." Staggering moment! Mary blushed until the tears stood in her eyes, but Miss Meadows was gone back to the music stand; her voice rang through the music hall. "Page fourteen. We will begin with page fourteen. 'A Lament.' Now, girls, you ought to know it by this time. We shall take it all together; not in parts, all together. And without expression. Sing it, though, quite simply, beating time with the left hand." She raised the baton; she tapped the music stand twice. Down came Mary on the opening chord; down came all those left hands, beating the air, and in chimed those young, mournful voices:- "Fast! Ah, too Fast Fade the Ro-o-ses of Pleasure; Soon Autumn yields unto Wi-i-nter Drear. Fleetly! Ah, Fleetly Mu-u-sic's Gay Measure Passes away from the Listening Ear." Good Heavens, what could be more tragic than that lament! Every note was a sigh, a sob, a groan of awful mournfulness. Miss Meadows lifted her arms in the wide gown and began conducting with both hands. " ... I feel more and more strongly that our marriage would be a mistake ... " she beat. And the voices cried: "Fleetly! Ah, Fleetly." What could have possessed him to write such a letter! What could have led up to it! It came out of nothing. His last letter had been all about a fumed-oak bookcase he had bought for "our" books, and a "natty little hall-stand" he had seen, "a very neat affair with a carved owl on a bracket, holding three hat-brushes in its claws." How she had smiled at that! So like a man to think one needed three hat-brushes! "From the Listening Ear," sang the voices.
< 3 > "Once again," said Miss Meadows. "But this time in parts. Still without expression." "Fast! Ah, too Fast." With the gloom of the contraltos added, one could scarcely help shuddering. "Fade the Roses of Pleasure." Last time he had come to see her, Basil had worn a rose in his buttonhole. How handsome he had looked in that bright blue suit, with that dark red rose! And he knew it, too. He couldn't help knowing it. First he stroked his hair, then his moustache; his teeth gleamed when he smiled. "The headmaster's wife keeps on asking me to dinner. It's a perfect nuisance. I never get an evening to myself in that place." "But can't you refuse?" "Oh, well, it doesn't do for a man in my position to be unpopular." "Music's Gay Measure," wailed the voices. The willow trees, outside the high, narrow windows, waved in the wind. They had lost half their leaves. The tiny ones that clung wriggled like fishes caught on a line. " ... I am not a marrying man ... " The voices were silent; the piano waited. "Quite good," said Miss Meadows, but still in such a strange, stony tone that the younger girls began to feel positively frightened. "But now that we know it, we shall take it with expression. As much expression as you can put into it. Think of the words, girls. Use your imaginations. 'Fast! Ah, too Fast,'" cried Miss Meadows. "That ought to break out - a loud, strong forte - a lament. And then in the second line, 'Winter Drear,' make that 'Drear' sound as if a cold wind were blowing through it. 'Dre-ear!'" said she so awfully that Mary Beazley, on the music stool, wriggled her spine. "The third line should be one crescendo. 'Fleetly! Ah, Fleetly Music's Gay Measure.' Breaking on the first word of the last line, Passes.' And then on the word, 'Away,' you must begin to die ... to fade ... until 'The Listening Ear' is nothing more than a faint whisper ... You can slow down as much as you like almost on the last line. Now, please." Again the two light taps; she lifted her arms again. 'Fast! Ah, too Fast.' " ... and the idea of settling down fills me with nothing but disgust--" Disgust was what he had written. That was as good as to say their engagement was definitely broken off. Broken off! Their engagement! People had been surprised enough that she had got engaged. The Science Mistress would not believe it at first. But nobody had been as surprised as she. She was thirty. Basil was twenty-five. It had been a miracle, simply a miracle, to hear him say, as they walked home from church that very dark night, "You know, somehow or other, I've got fond of you." And he had taken hold of the end of her ostrich feather boa. "Passes away from the Listening Ear."
< 4 > "Repeat! Repeat!" said Miss Meadows. "More expression, girls! Once more!" "Fast! Ah, too Fast." The older girls were crimson; some of the younger ones began to cry. Big spots of rain blew against the windows, and one could hear the willows whispering, " ... not that I do not love you ... " "But, my darling, if you love me," thought Miss Meadows, "I don't mind how much it is. Love me as little as you like." But she knew he didn't love her. Not to have cared enough to scratch out that word "disgust," so that she couldn't read it! "Soon Autumn yields unto Winter Drear." She would have to leave the school, too. She could never face the Science Mistress or the girls after it got known. She would have to disappear somewhere. "Passes away." The voices began to die, to fade, to whisper ... to vanish ... Suddenly the door opened. A little girl in blue walked fussily up the aisle, hanging her head, biting her lips, and twisting the silver bangle on her red little wrist. She came up the steps and stood before Miss Meadows. "Well, Monica, what is it?" "Oh, if you please, Miss Meadows," said the little girl, gasping, "Miss Wyatt wants to see you in the mistress's room." "Very well," said Miss Meadows. And she called to the girls, "I shall put you on your honour to talk quietly while I am away." But they were too subdued to do anything else. Most of them were blowing their noses. The corridors were silent and cold; they echoed to Miss Meadows' steps. The head mistress sat at her desk. For a moment she did not look up. She was as usual disentangling her eyeglasses, which had got caught in her lace tie. "Sit down, Miss Meadows," she said very kindly. And then she picked up a pink envelope from the blotting-pad. "I sent for you just now because this telegram has come for you." "A telegram for me, Miss Wyatt?" Basil! He had committed suicide, decided Miss Meadows. Her hand flew out, but Miss Wyatt held the telegram back a moment. "I hope it's not bad news," she said, so more than kindly. And Miss Meadows tore it open. "Pay no attention to letter, must have been mad, bought hat-stand to-day - Basil," she read. She couldn't take her eyes off the telegram.
< 5 > "I do hope it's nothing very serious," said Miss Wyatt, leaning forward. "Oh, no, thank you, Miss Wyatt," blushed Miss Meadows. "It's nothing bad at all. It's" - and she gave an apologetic little laugh - "it's from my fiance saying that ... saying that--" There was a pause. "I see," said Miss Wyatt. And another pause. Then - "You've fifteen minutes more of your class, Miss Meadows, haven't you?" "Yes, Miss Wyatt." She got up. She half ran towards the door. "Oh, just one minute, Miss Meadows," said Miss Wyatt. "I must say I don't approve of my teachers having telegrams sent to them in school hours, unless in case of very bad news, such as death," explained Miss Wyatt, "or a very serious accident, or something to that effect. Good news, Miss Meadows, will always keep, you know." On the wings of hope, of love, of joy, Miss Meadows sped back to the music hall, up the aisle, up the steps, over to the piano. "Page thirty-two, Mary," she said, "page thirty-two," and, picking up the yellow chrysanthemum, she held it to her lips to hide her smile. Then she turned to the girls, rapped with her baton: "Page thirty-two, girls. Page thirty-two." "We come here To-day with Flowers o'erladen, With Baskets of Fruit and Ribbons to boot, To-oo Congratulate ... "Stop! Stop!" cried Miss Meadows. "This is awful. This is dreadful." And she beamed at her girls. "What's the matter with you all? Think, girls, think of what you're singing. Use your imaginations. 'With Flowers o'erladen. Baskets of Fruit and Ribbons to boot.' And 'Congratulate.'" Miss Meadows broke off. "Don't look so doleful, girls. It ought to sound warm, joyful, eager. 'Congratulate.' Once more. Quickly. All together. Now then!" And this time Miss Meadows' voice sounded over all the other voices - full, deep, glowing with expression.
The Singing Lesson
With despair - cold, sharp despair - buried deep in her heart like a wicked knife, Miss Meadows, in cap and gown and carrying a little baton, trod the cold corridors that led to the music hall. Girls of all ages, rosy from the air, and bubbling over with that gleeful excitement that comes from running to school on a fine autumn morning, hurried, skipped, fluttered by; from the hollow class-rooms came a quick drumming of voices; a bell rang; a voice like a bird cried, "Muriel." And then there came from the staircase a tremendous knock-knock-knocking. Some one had dropped her dumbbells. The Science Mistress stopped Miss Meadows. "Good mor-ning," she cried, in her sweet, affected drawl. "Isn't it cold? It might be win-ter." Miss Meadows, hugging the knife, stared in hatred at the Science Mistress. Everything about her was sweet, pale, like honey. You wold not have been surprised to see a bee caught in the tangles of that yellow hair. "It is rather sharp," said Miss Meadows, grimly. The other smiled her sugary smile. "You look fro-zen," said she. Her blue eyes opened wide; there came a mocking light in them. (Had she noticed anything?) "Oh, not quite as bad as that," said Miss Meadows, and she gave the Science Mistress, in exchange for her smile, a quick grimace and passed on ... Forms Four, Five, and Six were assembled in the music hall. The noise was deafening. On the platform, by the piano, stood Mary Beazley, Miss Meadows' favourite, who played accompaniments. She was turning the music stool. When she saw Miss Meadows she gave a loud, warning "Sh-sh! girls!" and Miss Meadows, her hands thrust in her sleeves, the baton under her arm, strode down the centre aisle, mounted the steps, turned sharply, seized the brass music stand, planted it in front of her, and gave two sharp taps with her baton for silence. "Silence, please! Immediately!" and, looking at nobody, her glance swept over that sea of coloured flannel blouses, with bobbing pink faces and hands, quivering butterfly hair-bows, and music-books outspread. She knew perfectly well what they were thinking. "Meady is in a wax." Well, let them think it! Her eyelids quivered; she tossed her head, defying them. What could the thoughts of those creatures matter to some one who stood there bleeding to death, pierced to the heart, to the heart, by such a letter -
< 2 > ... "I feel more and more strongly that our marriage would be a mistake. Not that I do not love you. I love you as much as it is possible for me to love any woman, but, truth to tell, I have come to the conclusion that I am not a marrying man, and the idea of settling down fills me with nothing but--" and the word "disgust" was scratched out lightly and "regret" written over the top. Basil! Miss Meadows stalked over to the piano. And Mary Beazley, who was waiting for this moment, bent forward; her curls fell over her cheeks while she breathed, "Good morning, Miss Meadows," and she motioned towards rather than handed to her mistress a beautiful yellow chrysanthemum. This little ritual of the flower had been gone through for ages and ages, quite a term and a half. It was as much part of the lesson as opening the piano. But this morning, instead of taking it up, instead of tucking it into her belt while she leant over Mary and said, "Thank you, Mary. How very nice! Turn to page thirty-two," what was Mary's horror when Miss Meadows totally ignored the chrysanthemum, made no reply to her greeting, but said in a voice of ice, "Page fourteen, please, and mark the accents well." Staggering moment! Mary blushed until the tears stood in her eyes, but Miss Meadows was gone back to the music stand; her voice rang through the music hall. "Page fourteen. We will begin with page fourteen. 'A Lament.' Now, girls, you ought to know it by this time. We shall take it all together; not in parts, all together. And without expression. Sing it, though, quite simply, beating time with the left hand." She raised the baton; she tapped the music stand twice. Down came Mary on the opening chord; down came all those left hands, beating the air, and in chimed those young, mournful voices:- "Fast! Ah, too Fast Fade the Ro-o-ses of Pleasure; Soon Autumn yields unto Wi-i-nter Drear. Fleetly! Ah, Fleetly Mu-u-sic's Gay Measure Passes away from the Listening Ear." Good Heavens, what could be more tragic than that lament! Every note was a sigh, a sob, a groan of awful mournfulness. Miss Meadows lifted her arms in the wide gown and began conducting with both hands. " ... I feel more and more strongly that our marriage would be a mistake ... " she beat. And the voices cried: "Fleetly! Ah, Fleetly." What could have possessed him to write such a letter! What could have led up to it! It came out of nothing. His last letter had been all about a fumed-oak bookcase he had bought for "our" books, and a "natty little hall-stand" he had seen, "a very neat affair with a carved owl on a bracket, holding three hat-brushes in its claws." How she had smiled at that! So like a man to think one needed three hat-brushes! "From the Listening Ear," sang the voices.
< 3 > "Once again," said Miss Meadows. "But this time in parts. Still without expression." "Fast! Ah, too Fast." With the gloom of the contraltos added, one could scarcely help shuddering. "Fade the Roses of Pleasure." Last time he had come to see her, Basil had worn a rose in his buttonhole. How handsome he had looked in that bright blue suit, with that dark red rose! And he knew it, too. He couldn't help knowing it. First he stroked his hair, then his moustache; his teeth gleamed when he smiled. "The headmaster's wife keeps on asking me to dinner. It's a perfect nuisance. I never get an evening to myself in that place." "But can't you refuse?" "Oh, well, it doesn't do for a man in my position to be unpopular." "Music's Gay Measure," wailed the voices. The willow trees, outside the high, narrow windows, waved in the wind. They had lost half their leaves. The tiny ones that clung wriggled like fishes caught on a line. " ... I am not a marrying man ... " The voices were silent; the piano waited. "Quite good," said Miss Meadows, but still in such a strange, stony tone that the younger girls began to feel positively frightened. "But now that we know it, we shall take it with expression. As much expression as you can put into it. Think of the words, girls. Use your imaginations. 'Fast! Ah, too Fast,'" cried Miss Meadows. "That ought to break out - a loud, strong forte - a lament. And then in the second line, 'Winter Drear,' make that 'Drear' sound as if a cold wind were blowing through it. 'Dre-ear!'" said she so awfully that Mary Beazley, on the music stool, wriggled her spine. "The third line should be one crescendo. 'Fleetly! Ah, Fleetly Music's Gay Measure.' Breaking on the first word of the last line, Passes.' And then on the word, 'Away,' you must begin to die ... to fade ... until 'The Listening Ear' is nothing more than a faint whisper ... You can slow down as much as you like almost on the last line. Now, please." Again the two light taps; she lifted her arms again. 'Fast! Ah, too Fast.' " ... and the idea of settling down fills me with nothing but disgust--" Disgust was what he had written. That was as good as to say their engagement was definitely broken off. Broken off! Their engagement! People had been surprised enough that she had got engaged. The Science Mistress would not believe it at first. But nobody had been as surprised as she. She was thirty. Basil was twenty-five. It had been a miracle, simply a miracle, to hear him say, as they walked home from church that very dark night, "You know, somehow or other, I've got fond of you." And he had taken hold of the end of her ostrich feather boa. "Passes away from the Listening Ear."
< 4 > "Repeat! Repeat!" said Miss Meadows. "More expression, girls! Once more!" "Fast! Ah, too Fast." The older girls were crimson; some of the younger ones began to cry. Big spots of rain blew against the windows, and one could hear the willows whispering, " ... not that I do not love you ... " "But, my darling, if you love me," thought Miss Meadows, "I don't mind how much it is. Love me as little as you like." But she knew he didn't love her. Not to have cared enough to scratch out that word "disgust," so that she couldn't read it! "Soon Autumn yields unto Winter Drear." She would have to leave the school, too. She could never face the Science Mistress or the girls after it got known. She would have to disappear somewhere. "Passes away." The voices began to die, to fade, to whisper ... to vanish ... Suddenly the door opened. A little girl in blue walked fussily up the aisle, hanging her head, biting her lips, and twisting the silver bangle on her red little wrist. She came up the steps and stood before Miss Meadows. "Well, Monica, what is it?" "Oh, if you please, Miss Meadows," said the little girl, gasping, "Miss Wyatt wants to see you in the mistress's room." "Very well," said Miss Meadows. And she called to the girls, "I shall put you on your honour to talk quietly while I am away." But they were too subdued to do anything else. Most of them were blowing their noses. The corridors were silent and cold; they echoed to Miss Meadows' steps. The head mistress sat at her desk. For a moment she did not look up. She was as usual disentangling her eyeglasses, which had got caught in her lace tie. "Sit down, Miss Meadows," she said very kindly. And then she picked up a pink envelope from the blotting-pad. "I sent for you just now because this telegram has come for you." "A telegram for me, Miss Wyatt?" Basil! He had committed suicide, decided Miss Meadows. Her hand flew out, but Miss Wyatt held the telegram back a moment. "I hope it's not bad news," she said, so more than kindly. And Miss Meadows tore it open. "Pay no attention to letter, must have been mad, bought hat-stand to-day - Basil," she read. She couldn't take her eyes off the telegram.
< 5 > "I do hope it's nothing very serious," said Miss Wyatt, leaning forward. "Oh, no, thank you, Miss Wyatt," blushed Miss Meadows. "It's nothing bad at all. It's" - and she gave an apologetic little laugh - "it's from my fiance saying that ... saying that--" There was a pause. "I see," said Miss Wyatt. And another pause. Then - "You've fifteen minutes more of your class, Miss Meadows, haven't you?" "Yes, Miss Wyatt." She got up. She half ran towards the door. "Oh, just one minute, Miss Meadows," said Miss Wyatt. "I must say I don't approve of my teachers having telegrams sent to them in school hours, unless in case of very bad news, such as death," explained Miss Wyatt, "or a very serious accident, or something to that effect. Good news, Miss Meadows, will always keep, you know." On the wings of hope, of love, of joy, Miss Meadows sped back to the music hall, up the aisle, up the steps, over to the piano. "Page thirty-two, Mary," she said, "page thirty-two," and, picking up the yellow chrysanthemum, she held it to her lips to hide her smile. Then she turned to the girls, rapped with her baton: "Page thirty-two, girls. Page thirty-two." "We come here To-day with Flowers o'erladen, With Baskets of Fruit and Ribbons to boot, To-oo Congratulate ... "Stop! Stop!" cried Miss Meadows. "This is awful. This is dreadful." And she beamed at her girls. "What's the matter with you all? Think, girls, think of what you're singing. Use your imaginations. 'With Flowers o'erladen. Baskets of Fruit and Ribbons to boot.' And 'Congratulate.'" Miss Meadows broke off. "Don't look so doleful, girls. It ought to sound warm, joyful, eager. 'Congratulate.' Once more. Quickly. All together. Now then!" And this time Miss Meadows' voice sounded over all the other voices - full, deep, glowing with expression.
An Aphorism and a Lecture; A short story by Oliver Wendell Holmes
An Aphorism and a Lecture
One of the boys mentioned, the other evening, in the course of a verypleasant poem he read us, a little trick of the Commons table-boarders, which I, nourished at the parental board, had never heardof. Young fellows being always hungry----Allow me to stop dead short,in order to utter an aphorism which has been forming itself in one ofthe blank interior spaces of my intelligence, like a crystal in thecavity of a geode.
Aphorism by the Professor
In order to know whether a human being is young or old, offer it foodof different kinds at short intervals. If young, it will eat anythingat any hour of the day or night. If old, it observes stated periods,and you might as well attempt to regulate the time of high-water tosuit a fishing-party as to change these periods.
The crucial experiment is this. Offer a bulky and boggy bun to thesuspected individual just ten minutes before dinner. If this iseagerly accepted and devoured, the fact of youth is established. Ifthe subject of the question starts back and expresses surprise andincredulity, as if you could not possibly be in earnest, the fact ofmaturity is no less clear.
--Excuse me--I return to my story of the Commons table. Young fellowsbeing always hungry, and tea and dry toast being the meager fare ofthe evening meal, it was a trick of some of the boys to impale aslice of meat upon a fork at dinner time and stick the fork holdingit beneath the table, so that they could get it at tea time. Thedragons that guarded this table of the Hesperides found out the trickat last and kept a sharp lookout for missing forks--they knew whereto find one if it was not in its place. Now the odd thing was that,after waiting so many years to hear of this college trick, I shouldhear it mentioned a _second time_ within the same twenty-fourhours by a college youth of the present generation. Strange, buttrue. And so it has happened to me and to every person, often andoften, to be hit in rapid succession by these twinned facts orthoughts, as if they were linked like chain-shot.
I was going to leave the simple reader to wonder over this, taking itas an unexplained marvel. I think, however, I will turn over a furrowof subsoil in it. The explanation is, of course, that in a great manythoughts there must be a few coincidences, and these instantly arrestour attention. Now we shall probably never have the least idea of theenormous number of impressions which pass through our consciousness,until in some future life we see the photographic record of ourthoughts and the stereoscopic picture of our actions. There go morepieces to make up a conscious life or a living body than you thinkfor. Why, some of you were surprised when a friend of mine told youthere were fifty-eight separate pieces in a fiddle. How many"swimming glands"--solid, organized, regularly formed, rounded disks,taking an active part in all your vital processes, part and parcel,each one of them, of your corporal being--do you suppose are whirledalong like pebbles in a stream with the blood which warms your frameand colors your cheeks? A noted German physiologist spread out aminute drop of blood under the microscope, in narrow streaks, andcounted the globules, and then made a calculation. The counting bythe micrometer took him a _week_. You have, my full-grown friend, ofthese little couriers in crimson or scarlet livery, running on yourvital errands day and night as long as you live, sixty-five billionsfive hundred and seventy thousand millions, errors excepted. Did Ihear some gentleman say "Doubted"? I am the Professor; I sit in mychair with a petard under it that will blow me through the skylight ofmy lecture-room if I do not know what I am talking about and whom I amquoting.
Now, my dear friends, who are putting your hands to your foreheadsand saying to yourselves that you feel a little confused, as if youhad been waltzing until things began to whirl slightly round you, isit possible that you do not clearly apprehend the exact connection ofall that I have been saying and its bearing on what is now to come?Listen, then. The number of these living elements in our bodyillustrates the incalculable multitude of our thoughts; the number ofour thoughts accounts for those frequent coincidences spoken of;these coincidences in the world of thought illustrate those which weconstantly observe in the world of outward events, of which thepresence of the young girl now at our table, and proving to be thedaughter of an old acquaintance some of us may remember, is thespecial example which led me through this labyrinth of reflections,and finally lands me at the commencement of this young girl's story,which, as I said, I have found the time and felt the interest tolearn something of, and which I think I can tell without wronging theunconscious subject of my brief delineation.
A Short Lecture on Phrenology
_Read to the Boarders at Our Breakfast Table _
I shall begin, my friends, with the definition of a _pseudoscience_. Apseudoscience consists of a _nomenclature_, with a self-adjustingarrangement, by which all positive evidence, or such as favors itsdoctrines, is admitted, and all negative evidence, or such as tellsagainst it, is excluded. It is invariably connected with somelucrative practical application. Its professors and practitioners areusually shrewd people; they are very serious with the public, but winkand laugh a good deal among themselves. The believing multitudeconsists of women of both sexes, feeble-minded inquirers, poeticaloptimists, people who always get cheated in buying horses,philanthropists who insist on hurrying up the millennium, and othersof this class, with here and there a clergyman, less frequently alawyer, very rarely a physician, and almost never a horse-jockey or amember of the detective police. I did not say that Phrenology was oneof the pseudosciences.
A pseudoscience does not necessarily consist wholly of lies. It maycontain many truths, and even valuable ones. The rottenest bankstarts with a little specie. It puts out a thousand promises to payon the strength of a single dollar, but the dollar is very commonly agood one. The practitioners of the pseudosciences know that commonminds after they have been baited with a real fact or two, will jumpat the merest rag of a lie, or even at the bare hook. When we haveone fact found us, we are very apt to supply the next out of our ownimagination. (How many persons can read Judges XV. 16 correctly thefirst time?) The pseudosciences take advantage of this. I did not saythat it was so with Phrenology.
I have rarely met a sensible man who would not allow that there was_something_ in Phrenology. A broad, high forehead, it is commonlyagreed, promises intellect; one that is "villainous low," and has ahuge hind-head back of it, is wont to mark an animal nature. I have asrarely met an unbiased and sensible man who really believed in thebumps. It is observed, however, that persons with what thephrenologists call "good heads" are more prone than otherstoward plenary belief in the doctrine.
It is so hard to prove a negative that, if a man should assert thatthe moon was in truth a green cheese, formed by the coagulablesubstance of the Milky Way, and challenge me to prove the contrary, Imight be puzzled. But if he offer to sell me a ton of this lunarcheese, I call on him to prove the truth of the caseous nature of oursatellite before I purchase.
It is not necessary to prove the falsity of the phrenologicalstatement. It is only necessary to show that its truth is not proved,and cannot be, by the common course of argument. The walls of thehead are double, with a great air-chamber between them, over thesmallest and most closely crowded "organs." Can you tell how muchmoney there is in a safe, which also has thick double walls, bykneading its knobs with your fingers? So when a man fumbles about myforehead, and talks about the organs of _Individuality_, _Size_, etc.,I trust him as much as I should if he felt of the outside of mystrongbox and told me that there was a five-dollar or a ten-dollarbill under this or that particular rivet. Perhaps there is; _only hedoesn't know anything about it_. But this is a point that I, theProfessor, understand, my friends, or ought to, certainly, better thanyou do. The next argument you will all appreciate.
I proceed, therefore, to explain the self-adjusting mechanism ofPhrenology, which is _very similar_ to that of the pseudosciences. Anexample will show it most conveniently.
A-- is a notorious thief. Messrs. Bumpus and Crane examine him andfind a good-sized organ of Acquisitiveness. Positive fact forPhrenology. Casts and drawings of A-- are multiplied, and the bump_does not lose_ in the act of copying--I did not say it gained.--What do you look for so? (to the boarders).
Presently B-- turns up, a bigger thief than A--. But B-- has no bumpat all over Acquisitiveness. Negative fact; goes against Phrenology.Not a bit of it. Don't you see how small Conscientiousness is?_That's_ the reason B-- stole.
And then comes C--, ten times as much a thief as either A-- or B--;used to steal before he was weaned, and would pick one of his ownpockets and put its contents in another, if he could find no otherway of committing petty larceny. Unfortunately C-- has a _hollow_,instead of a bump, over Acquisitiveness. Ah! but just look and seewhat a bump of Alimentiveness! Did not O-- buy nuts and gingerbread,when a boy, with the money he stole? Of course you see why he is athief, and how his example confirms our noble science.
At last comes along a case which is apparently a _settler_, forthere is a little brain with vast and varied powers--a case like thatof Byron, for instance. Then comes out the grand reserve--reasonwhich covers everything and renders it simply impossible ever tocorner a phrenologist. "It is not the size alone, but the _quality_ ofan organ, which determines its degree of power."
Oh! oh! I see. The argument may be briefly stated thus by thephrenologist: "Heads I win, tails you lose." Well, that's convenient.It must be confessed that Phrenology has a certain resemblance to thepseudosciences. I did not say it was a pseudoscience.
I have often met persons who have been altogether struck up andamazed at the accuracy with which some wandering Professor ofPhrenology had read their characters written upon their skulls. Ofcourse, the Professor acquires his information solely through hiscranial inspections and manipulations. What are you laughing at? (tothe boarders). But let us just _suppose_, for a moment, that atolerably cunning fellow, who did not know or care anything aboutPhrenology, should open a shop and undertake to read off people'scharacters at fifty cents or a dollar apiece. Let us see how well hecould get along without the "organs."
I will suppose myself to set up such a shop. I would invest onehundred dollars, more or less, in casts of brains, skulls, charts,and other matters that would make the most show for the money. Thatwould do to begin with. I would then advertise myself as thecelebrated Professor Brainey, or whatever name I might choose, andwait for my first customer--a middle-aged man. I look at him, ask hima question or two, so as to hear him talk. When I have got the hangof him, I ask him to sit down, and proceed to fumble his skull,dictating as follows:
SCALE FROM 1 TO 10
LIST OF FACULTIES FOR CUSTOMER--PRIVATE NOTES FOR MY PUPIL:_Each to be accompanied with a wink._
Amativeness, 7________Most men love the conflicting sex, and all menlove to be told they do.
Alimentiveness, 8_____Don't you see that he has burst off his lowest waistcoat button with feeding--hey?
Acquisitiveness, 8____Of course. A middle-aged Yankee.
Approbativeness, 7+__ Hat well brushed. Hair ditto. Mark the effect of that plus sign.
Self-esteem, 6________His face shows that.
Benevolence, 9________That'll please him.
Conscientiousness, 8 1/2_That fraction looks first rate.
Mirthfulness, 7_______Has laughed twice since he came in. That sounds well.
Ideality, 9
Form, Size, Weight,Color, Locality,Eventuality, etc., Average everything that can't be guessed.etc. (4 to 6)And so of other faculties
Of course, you know, that isn't the way the phrenologists do. They goonly by the bumps. What do you keep laughing so for (to theboarders)? I only said that is the way I should practise "Phrenology"for a living.
One of the boys mentioned, the other evening, in the course of a verypleasant poem he read us, a little trick of the Commons table-boarders, which I, nourished at the parental board, had never heardof. Young fellows being always hungry----Allow me to stop dead short,in order to utter an aphorism which has been forming itself in one ofthe blank interior spaces of my intelligence, like a crystal in thecavity of a geode.
Aphorism by the Professor
In order to know whether a human being is young or old, offer it foodof different kinds at short intervals. If young, it will eat anythingat any hour of the day or night. If old, it observes stated periods,and you might as well attempt to regulate the time of high-water tosuit a fishing-party as to change these periods.
The crucial experiment is this. Offer a bulky and boggy bun to thesuspected individual just ten minutes before dinner. If this iseagerly accepted and devoured, the fact of youth is established. Ifthe subject of the question starts back and expresses surprise andincredulity, as if you could not possibly be in earnest, the fact ofmaturity is no less clear.
--Excuse me--I return to my story of the Commons table. Young fellowsbeing always hungry, and tea and dry toast being the meager fare ofthe evening meal, it was a trick of some of the boys to impale aslice of meat upon a fork at dinner time and stick the fork holdingit beneath the table, so that they could get it at tea time. Thedragons that guarded this table of the Hesperides found out the trickat last and kept a sharp lookout for missing forks--they knew whereto find one if it was not in its place. Now the odd thing was that,after waiting so many years to hear of this college trick, I shouldhear it mentioned a _second time_ within the same twenty-fourhours by a college youth of the present generation. Strange, buttrue. And so it has happened to me and to every person, often andoften, to be hit in rapid succession by these twinned facts orthoughts, as if they were linked like chain-shot.
I was going to leave the simple reader to wonder over this, taking itas an unexplained marvel. I think, however, I will turn over a furrowof subsoil in it. The explanation is, of course, that in a great manythoughts there must be a few coincidences, and these instantly arrestour attention. Now we shall probably never have the least idea of theenormous number of impressions which pass through our consciousness,until in some future life we see the photographic record of ourthoughts and the stereoscopic picture of our actions. There go morepieces to make up a conscious life or a living body than you thinkfor. Why, some of you were surprised when a friend of mine told youthere were fifty-eight separate pieces in a fiddle. How many"swimming glands"--solid, organized, regularly formed, rounded disks,taking an active part in all your vital processes, part and parcel,each one of them, of your corporal being--do you suppose are whirledalong like pebbles in a stream with the blood which warms your frameand colors your cheeks? A noted German physiologist spread out aminute drop of blood under the microscope, in narrow streaks, andcounted the globules, and then made a calculation. The counting bythe micrometer took him a _week_. You have, my full-grown friend, ofthese little couriers in crimson or scarlet livery, running on yourvital errands day and night as long as you live, sixty-five billionsfive hundred and seventy thousand millions, errors excepted. Did Ihear some gentleman say "Doubted"? I am the Professor; I sit in mychair with a petard under it that will blow me through the skylight ofmy lecture-room if I do not know what I am talking about and whom I amquoting.
Now, my dear friends, who are putting your hands to your foreheadsand saying to yourselves that you feel a little confused, as if youhad been waltzing until things began to whirl slightly round you, isit possible that you do not clearly apprehend the exact connection ofall that I have been saying and its bearing on what is now to come?Listen, then. The number of these living elements in our bodyillustrates the incalculable multitude of our thoughts; the number ofour thoughts accounts for those frequent coincidences spoken of;these coincidences in the world of thought illustrate those which weconstantly observe in the world of outward events, of which thepresence of the young girl now at our table, and proving to be thedaughter of an old acquaintance some of us may remember, is thespecial example which led me through this labyrinth of reflections,and finally lands me at the commencement of this young girl's story,which, as I said, I have found the time and felt the interest tolearn something of, and which I think I can tell without wronging theunconscious subject of my brief delineation.
A Short Lecture on Phrenology
_Read to the Boarders at Our Breakfast Table _
I shall begin, my friends, with the definition of a _pseudoscience_. Apseudoscience consists of a _nomenclature_, with a self-adjustingarrangement, by which all positive evidence, or such as favors itsdoctrines, is admitted, and all negative evidence, or such as tellsagainst it, is excluded. It is invariably connected with somelucrative practical application. Its professors and practitioners areusually shrewd people; they are very serious with the public, but winkand laugh a good deal among themselves. The believing multitudeconsists of women of both sexes, feeble-minded inquirers, poeticaloptimists, people who always get cheated in buying horses,philanthropists who insist on hurrying up the millennium, and othersof this class, with here and there a clergyman, less frequently alawyer, very rarely a physician, and almost never a horse-jockey or amember of the detective police. I did not say that Phrenology was oneof the pseudosciences.
A pseudoscience does not necessarily consist wholly of lies. It maycontain many truths, and even valuable ones. The rottenest bankstarts with a little specie. It puts out a thousand promises to payon the strength of a single dollar, but the dollar is very commonly agood one. The practitioners of the pseudosciences know that commonminds after they have been baited with a real fact or two, will jumpat the merest rag of a lie, or even at the bare hook. When we haveone fact found us, we are very apt to supply the next out of our ownimagination. (How many persons can read Judges XV. 16 correctly thefirst time?) The pseudosciences take advantage of this. I did not saythat it was so with Phrenology.
I have rarely met a sensible man who would not allow that there was_something_ in Phrenology. A broad, high forehead, it is commonlyagreed, promises intellect; one that is "villainous low," and has ahuge hind-head back of it, is wont to mark an animal nature. I have asrarely met an unbiased and sensible man who really believed in thebumps. It is observed, however, that persons with what thephrenologists call "good heads" are more prone than otherstoward plenary belief in the doctrine.
It is so hard to prove a negative that, if a man should assert thatthe moon was in truth a green cheese, formed by the coagulablesubstance of the Milky Way, and challenge me to prove the contrary, Imight be puzzled. But if he offer to sell me a ton of this lunarcheese, I call on him to prove the truth of the caseous nature of oursatellite before I purchase.
It is not necessary to prove the falsity of the phrenologicalstatement. It is only necessary to show that its truth is not proved,and cannot be, by the common course of argument. The walls of thehead are double, with a great air-chamber between them, over thesmallest and most closely crowded "organs." Can you tell how muchmoney there is in a safe, which also has thick double walls, bykneading its knobs with your fingers? So when a man fumbles about myforehead, and talks about the organs of _Individuality_, _Size_, etc.,I trust him as much as I should if he felt of the outside of mystrongbox and told me that there was a five-dollar or a ten-dollarbill under this or that particular rivet. Perhaps there is; _only hedoesn't know anything about it_. But this is a point that I, theProfessor, understand, my friends, or ought to, certainly, better thanyou do. The next argument you will all appreciate.
I proceed, therefore, to explain the self-adjusting mechanism ofPhrenology, which is _very similar_ to that of the pseudosciences. Anexample will show it most conveniently.
A-- is a notorious thief. Messrs. Bumpus and Crane examine him andfind a good-sized organ of Acquisitiveness. Positive fact forPhrenology. Casts and drawings of A-- are multiplied, and the bump_does not lose_ in the act of copying--I did not say it gained.--What do you look for so? (to the boarders).
Presently B-- turns up, a bigger thief than A--. But B-- has no bumpat all over Acquisitiveness. Negative fact; goes against Phrenology.Not a bit of it. Don't you see how small Conscientiousness is?_That's_ the reason B-- stole.
And then comes C--, ten times as much a thief as either A-- or B--;used to steal before he was weaned, and would pick one of his ownpockets and put its contents in another, if he could find no otherway of committing petty larceny. Unfortunately C-- has a _hollow_,instead of a bump, over Acquisitiveness. Ah! but just look and seewhat a bump of Alimentiveness! Did not O-- buy nuts and gingerbread,when a boy, with the money he stole? Of course you see why he is athief, and how his example confirms our noble science.
At last comes along a case which is apparently a _settler_, forthere is a little brain with vast and varied powers--a case like thatof Byron, for instance. Then comes out the grand reserve--reasonwhich covers everything and renders it simply impossible ever tocorner a phrenologist. "It is not the size alone, but the _quality_ ofan organ, which determines its degree of power."
Oh! oh! I see. The argument may be briefly stated thus by thephrenologist: "Heads I win, tails you lose." Well, that's convenient.It must be confessed that Phrenology has a certain resemblance to thepseudosciences. I did not say it was a pseudoscience.
I have often met persons who have been altogether struck up andamazed at the accuracy with which some wandering Professor ofPhrenology had read their characters written upon their skulls. Ofcourse, the Professor acquires his information solely through hiscranial inspections and manipulations. What are you laughing at? (tothe boarders). But let us just _suppose_, for a moment, that atolerably cunning fellow, who did not know or care anything aboutPhrenology, should open a shop and undertake to read off people'scharacters at fifty cents or a dollar apiece. Let us see how well hecould get along without the "organs."
I will suppose myself to set up such a shop. I would invest onehundred dollars, more or less, in casts of brains, skulls, charts,and other matters that would make the most show for the money. Thatwould do to begin with. I would then advertise myself as thecelebrated Professor Brainey, or whatever name I might choose, andwait for my first customer--a middle-aged man. I look at him, ask hima question or two, so as to hear him talk. When I have got the hangof him, I ask him to sit down, and proceed to fumble his skull,dictating as follows:
SCALE FROM 1 TO 10
LIST OF FACULTIES FOR CUSTOMER--PRIVATE NOTES FOR MY PUPIL:_Each to be accompanied with a wink._
Amativeness, 7________Most men love the conflicting sex, and all menlove to be told they do.
Alimentiveness, 8_____Don't you see that he has burst off his lowest waistcoat button with feeding--hey?
Acquisitiveness, 8____Of course. A middle-aged Yankee.
Approbativeness, 7+__ Hat well brushed. Hair ditto. Mark the effect of that plus sign.
Self-esteem, 6________His face shows that.
Benevolence, 9________That'll please him.
Conscientiousness, 8 1/2_That fraction looks first rate.
Mirthfulness, 7_______Has laughed twice since he came in. That sounds well.
Ideality, 9
Form, Size, Weight,Color, Locality,Eventuality, etc., Average everything that can't be guessed.etc. (4 to 6)And so of other faculties
Of course, you know, that isn't the way the phrenologists do. They goonly by the bumps. What do you keep laughing so for (to theboarders)? I only said that is the way I should practise "Phrenology"for a living.
Subscribe to:
Posts (Atom)